Bir Şehidin Son Sözleri

Abdülezel Pasa, sehîd oldugu son savasinda askerlerine söyle hitâb etmistir.

"Askerlerim! Yigitlerim! Kahraman evlâtlarim? Dînimize, namusumuza ve vatanimiza göz diken" düsmana haddini bildirmenin tam zamanidir! Bilirsiniz ki hâinler korkak olur. Biz düsman üzerine yürürsek onlar kaçarlar. Hep beraber Allah, Allah! diyerek hücum edelim!..."

Sonra da Papalivata, Tirpan ve Misfaki tepelerini göstererek söyle dedi: "Aslanlarim! Su gördügünüz tepenin zapti bizim için çok mühim ve pek sanli bir muzafferiyet kazandiracaktir. Siz ki Milona geçidi gibi en zor geçidi asip, en çetin yerlere hücum ederek Osmanli'nin kahramanligini bütün cihâna gösterdiniz. Siz kahramanlarin evlâtlarisiniz. Allahü teâlânin yardimi ile, su tepenin üzerinde vuku bulacak kahramanca bir hücumla zâten gözü yilmis olan düsmani tamamen perisan edeceginizi, sancagimizi oraya dikerek Osmanlinin sânini yücelteceginizi ümîd ediyorum. Eger bu tepeyi zaptederseniz önümüzde çiçeklerle süslenmis genis bir zafer sahrasi açilacak. Bütün islâm âlemi ve Osmanlilar, sizin bu kahraman muzafferiyetinizden dolayi ilân-i sükran ve iftihar edeceklerdir. Analariniz sizi bugün için dogurdu, bugün için büyüttü!

Yeryüzünde bulunan bütün müslümanlarin kiymetli halîfesi sevketli pâdisâhimiz Abdülhamîd Han hazretleri sizi bugün için yetistirdi. Vatan bugün sizden fedâkârlik bekliyor! Hülâsa bugün san ve namus, devlet ve millet sizin süngülerinizle ayakta duracaktir...

Eger arslanlar gibi bir hücumla su tepeyi zaptedecek olursaniz, namusu korumus ve vatani yüceltmis olursunuz. Devletimizin gelecekteki zaferlerine de öncülük etmis olacaksiniz.

Asker evlâtlarim! Size son bir vasiyetim vardir ki, bu vasiyetimin yerine getirilmesini rica ederim! Eger ben su tepeyi zaptettiginizi ve oraya hâkim oldugunuzu görmeden sehâdet serbetini içersem, benim cesedimi sehîd oldugum yere defn etmeyin. Bu tepeyi mutlaka ele geçirin ve benim için o tepe üzerinde bir kabir kazarak oraya defn edin! Sayet bu tepeyi ele geçiremeyecekseniz, birakin cesedim bu topraklar üzerinde kurtlara kuslara yem olsun!

Evlâtlarim! Sizin daglari asan hücumunuza böyle tepeler elbette dayanamaz. Bu bakimdan mutlaka bu tepeyi zaptetmenizi istiyorum!.

Tevfik-i ilâhî rehberimiz, imdâd-i peygamberi yaverimiz, teveccühât-i celile-i hazret-i hilâfet-penâhî, fark-i iftiharimiz da efserimiz (tacimiz) dir. Haydi arslanlar! Ars ileri dâima ileri..."

Tüylerim diken diken oldu, kafama da şu soru takıldı. Abdülezel Paşa'nın naaşına ne oldu? O tepede mi?

Normal şartlarda aynı konuya üst üste 2 mesaj yazmak yasak ama siz beni idare edin

Hikayenin Devamı:
Bu konuşma ile artık asker zaptedilemez şekilde çoşku seline kapılmıştır. Şiddetli bir akın başladı. Yunan askeri kaçıyordu. Atı üstündeki Abdülezel Paşa tam alnına, bir kurşun isabeti ile vuruldu. Bir müddet daha atının yelesine yapışarak gitti. Biraz sonra da atından aşağıya yuvarlanarak mertebelerin en yücesine kavuştu. Vasiyet ettiği tepe henüz düşmemişti. Askerler göz yaşı ile bu vaziyeti yerine getirmeye can atıyordu. Nihayet beklenen oldu ve Pürnatepe, Türk kuvvetlerinin eline geçti. Paşalarını büyük bir saygı ve itina ile tepeye defn ettiler.
Naaşı daha sonra Alasonya'ya naklolundu. Kahramanlıkları dilden dile anlatılan bu şehit kumandanın kabri üzerine, Sultan Abdülhamid Han bir türbe yaptırdı.
NOT: Yukarıdaki olay 1897 Osmanlı-Yunan Savaşı'nda Pürnatepe'de geçmiştir.