Bugün Dünya'nın Son Günü

Amerika' da bir Üniversitede , Profesör derse şöyle başlamış. :

- "Düşünün ki bugün Dünyanın son günü. Yarın bu saatte her şey bitecek.
Kurtuluş şansınız yok. Bugün ne yapardınız?"



Tüm öğrencilerden bir çok değişik cevap gelmiş:



- İbadet eder Tanrıdan günahlarımı affetmesini dilerdim,

- Tüm sevdiklerimle vedalaşırdım,

- Ailemle zamanımı geçirirdim,

- Anneme veya Babama giderdim,

- Arkadaşlarımla yarım saat eski günlerdeki gibi basket oynardım,

- Barbekü partisi yapardım,

- Tüm sevdiğim yemekleri son bir defa yerdim.

- Yatar uyurdum.

- Ormanda son defa dolaşırdım,

- Güneşin doğuşunu ve batışını son defa seyrederdim.

- Akşam yıldızları seyrederdim.

- En sevdiğim yemeği hazırlar tüm sevdiklerimi akşam yemeğe davet ederdim.

- Piknik yapardım,

- Hayatta en çok gitmek istediğim yere gider orda ölümü beklerdim,

- Jet uçağına binerdim,

- Üzdüklerimi arar özür dilerdim beni affetmesini isterdim

vb.......... .



Hoca bütün hepsini tahtaya yazmış. Sonra gülerek ;

-" Çocuklar bunları yapmak için dünyanın son günü olması şart

mı .?" diye sormuş.



Güzel Hikâye...

Bugün Dünyanın Son Günü

Siz ne yapardınız?

Ynt: Bugün Dünya'nın Son Günü

bence de çok hoş önceden de duymuştum bu hikayeyi, çok anlamlı. Bu kadar cevaptan sonra insanın aklına bir şeyler gelmiyor ama yabancı kültür işte, onların verdikleri cevapları biz hergün yapıyoruz. Düşünsenize ailesinden uzakta olupra aramayan var mıdır? Aileye bağlı bir millet olduğumuzu düşünürsek, Allah'a her gün dua etmeyen var mı? Bilmiyorum herhalde herkes aynı şeyleri yapıyordur. Ama bir yönden de şöyle düşünüyor insan her zaman dediğim gibi, bizler üzeri tozlamış elmas gibiyiz, arada bir böyle güzellikleri okuyup, üzerimizdeki o tozu atmamız gerekiyor. Teşekkürler metap-gez hocam

Ynt: Bugün Dünya'nın Son Günü

Bu yazıda asıl keşfedilmesi gerekeni yakalamışınız sayın hocam ())
Ben de okurken hayatın akışı içindeki önceliklerimi tekrar düşündüm.Haklısınız yazı bunları hatırlattığı için güzel...

Ynt: Bugün Dünya'nın Son Günü

Çok güzel bir yazı.İlk defa okudum....