Londra Konferansı

Londra Konferansı (23 Şubat-12 Mart 1921)
Nedenleri:

1.İngilizler'in, Rusya’nın TBMM ile Moskova’daki görüşmelerinden rahatsız olmaları.

2.İngilizler'in Musul ve Kerkük'te direnişle karşılaşması.

3.İngilizler'e karşı Revandiz'de ayaklanma çıkması.

4.I.İnönü Savaşı sonucunun İtilaf Devletleri arasında görüş ayrılığına neden olması.

5.Fransızlar'ın Güney Doğu Anadolu'da büyük bir direnişle karşılaşması.

6.İtalyanlar'ın işgal planlarından memnun olmaması

Gelişimi

Konferansa İstanbul hükümeti ile TBMM birlikte çağırılıyor
Osmanlı Devleti==> Tevfik Paşa TBMM==>Bekir Sami Bey
Amaç:
2 taraf arasındaki görüş farklılığından yararlanılarak Sevri onaylatmak
TBMMnin Londra'ya Temsilci Gönderme Nedeni

İşgallerin haksızlığını dünya kamuoyununa duyurmak
TBMM nin barış yanlusu olduğunu göstermek
Misak-ı Milliyi dünyaya duyurmak
Türk halkının aslı temsilcisinin TBMM olduğunu göstermek

Sonuçları:

1.İtilaf Devletleri TBMM'yi hukuken tanımıştır.

2.Avrupa'da “Türkler barışa yanaşmıyorlar” türünde çıkan propagandalara engel olunmuştur.

3.Sevr Barış Antlaşması'ndaki bazı maddeler tartışma konusu olmuştur.

4.Konferans sonunda TBMM temsilcisi İngiltere, Fransa, İtalya ile ikili anlaşmalar yapmıştır.

5.Konferansın başarısız olması nedeniyle Yunan saldırısı yeniden başlamış, II.İnönü Savaşı gerçekleşmiştir.

Ynt: Londra Konferansı

LONDRA KONFERANSI

Önemli Not: I. Dünya Savaşı’nın galip devletleri İstanbul Hükümeti (Osmanlı Devleti) ile 10 Ağustos 1920’de Sevres Antlaşmasını imzaladılar, ama uygulayamadılar. Ankara Hükümeti (TBMM) Sevres Antlaşmasını kabul etmedi.

Londra Konferansına önce İstanbul Hükümeti tek başına çağrıldı, ama Ankara Hükümetinden de temsilciler katılabilir dendi, bunun üzerine Ankara Hükümeti bizzat açıkça davet edilmedikçe Konferansa katılmayacaklarını bildirdi, bunun üzerine İtalya aracılığı ile Ankara Hükümeti’de konferansa katılmış oldu.

Londra Konferansı 21 Şubat-12 Mart tarihleri arasında toplanmıştır.
Maddeleri Sevres Antlaşmasının biraz daha yumuşatılmış şeklinden başka bir şey değildi.


İtilaf Devletlerinin Yunanlılara ve Türklere sundukları öneriler şunlardır:
1. Türkiye’nin Cemiyet-i Akvam’a kabulünün kolaylaştırılması
2. Boğazlar mıntıkasında Tekfurdağından, Gelibolu ve Karabiga’ya kadar olan sahilin tarafsızlığı
3. Müttefik Devletler garnizonunun sadece Gelibolu ve Çanakkalede bulundurulması
4. Türk askerlerinin otuz bine, jandarmanın kırk beş bine indirilmesi
5. Kürdistan için mevcut durumun kabul edilmesi
6. Ermenistan mevcut durumunun kabulü

Önemi:
Henüz Ankara Hükümeti cevabını vermeden Yunan ordusu 23 Mart 1921’de taarruza geçti ve görüşmeler sonuçsuz kaldı.
Sonuç itibariyle, Londra Konferansı başarısız geçmiştir, ama TBMM’nin Türk milletinin gerçek temsilcisi olduğunu göstermesi ve Misak-ı Milli’nin Avrupa’ya anlatılması olumlu sonuçlar arasında gösterilebilir.

Londra Konferansı sırasında Bekir Sami Bey İngiltere, Fransa ve İtalya ile karşılıklı anlaşmalar imzalamıştır. Türkiye ve İngiltere arasındaki anlaşma 16 Mart 1921’de esirlerin karşılıklı serbest bırakılmasına ve Malta sürgünlerinin kurtarılmasına yönelik bir anlaşma idi. Fakat Bekir Sami Bey bu anlaşmaları yaparken Ankara Hükümeti’nin iznini almamış ve kendisine verilen yetkilerin dışına çıkmıştır.
Ankara Hükümeti ise Bekir Sami Bey’in bu davranışını hoş karşılamamış ve anlaşmaları kabul etmemiştir, daha sonra da Bekir Sami Bey Hariciye Vekilliğinden istifa etmiştir.